Özgürlügüne düskün, hayal kurmayi seven insanlar daha fazla meylediyor bu ise. gokyuzunun o sonsuzlugunda kanat cirpan guvercinlere el surmek, onlara dokunmak, insana "gokyuzune ait olma hissi" ni veriyor. muhtesem birsey!

Bir de vefayla ilintili bir tarafi var ki cok manidar. semada delice ucusan guvercinlerin, aksam olduklarinda yuvalarina donmesi, sizi gorduklerinde yaniniza konmasi ayri bir derinlik katiyor olaya.

yani guvercin beslemek oyle basit bir eylem degil isin aslinda, asosyal dedigimiz, yalniz kisilerin hobisi olarak bilinir, ama bunun sebebi irdelenmez hic. kimbilir insanlarda bulamadiklari "insani" ozellikleri orda bulmuslardir. ya da ekonomik, sosyal sartlar "kabina sikismis bir hayata" mahkum ettirmistir de iclerindeki özgur cocugu guvercinlerin gokyuzundeki oyunlariyla avutuyorlardir..

ister istemez didaktik kaygilar sariyor adami. "insanlardan umudu yitirmemek lazim ama hayvanlarin ogretileri de hic yabana atilcak seyler degil"